Tam Coc & Cuc Phuong

Na een dagje hangen in en rond het hotel in Sapa was het tijd om de boel te pakken voor de nachtbus terug naar Hanoi. We maakten ons een beetje zorgen, omdat het adres van vertrek wat op ons ticket stond anders was dan wat overal bekend staat als standaard vertrekpunt, zo ook bij ons hotel. De hotelbaas had een taxi voor ons geregeld, naar het andere adres. Hij wist zeker dat hij het goed had, daar moesten we dan maar op vertrouwen.. Tegen de tijd dat we de laatste dingen aan het inpakken waren, was het al donker. Het regende en onweerde wat. Plotseling werd alles donker en stil, ook buiten. De bliksem was ergens ingeslagen en zette Sapa totaal in het duister, op wat luxere accomodaties met generators na. Met onze zaklampjes (dankjewel mama :-) ) konden we ons gelukkig aardig redden.
De taxi bracht ons inderdaad naar het juiste punt, vanwaar hetzelfde riedeltje als drie dagen geleden begon, maar dan andersom.
Deze keer probeerden we om geen gesprekspartners aan de haak te slaan, want we konden alle uren slaap goed gebruiken, aangezien we om 04.30u aan zouden komen en om 08u weer op zouden worden gehaald voor de volgende trip. Dit lukte aardig, al was het slapen in de bus nog steeds niet zoals thuis.

In Hanoi konden we mee met een taxichauffeur die onwijs vrolijk was voor deze tịjd van de dag. Hij was enthousiast dat we Hollanders waren, "Hollaand, football! Very good!" Ik meende te zien dat deze jongen lichamelijk niet helemaal soepel in elkaar stak; wanneer hij schik had -wat vrijwel constant het geval was- schoot hij rechts in een halve spasme, wat ons opgelucht maakte dat we niet in de spits van heksenketel Hanoi reden.
In het hotel konden we ons douchen, slapen op de bank, wat verder typen aan onze avonturen en ons laatste ontbijtje in deze indrukwekkende stad tot ons nemen.

Rond 08u werden we opgehaald om in een busje met een klein gezelschap naar Tam Coc, ook wel de droge Ha Long Bay genoemd, omdat hier dezelfde soort kalksteen rotsen niet in het water staan. Onderweg stopten we in Hoa Lu, in de 10e en 11e eeuw de hoofdstad van Vietnam. We hebben twee pagodes bezocht en geleerd over de geschiedenis van deze stad.
 

In Tam Coc te water gegaan in sampans, waar de stuurmannen en -vrouwen peddelden met zowel handen als voeten. Wij hadden geluk met onze kapitein, een lollig figuur die niet ophield met praten. Als het niet tegen ons was, dan was het wel tegen zijn collega's. Of tegen andere voorbijvarende toeristen. Of tegen zichzelf.
Ook hij vond het geweldig dat we uit Nederland kwamen, "Hollaand, karaokie!" We hebben elkaar wat van onze taal geleerd met gebaren en geluiden. "Bêêêh! Goat! Con zêe!" "Fiet fiet! Bird! Conchim!" En omdat hij maar niet ophield over karaokie hebben we samen een liedje gezongen, "we zijn er bijna", kon meneer kapitein wel waarderen. We voeren onder drie lage grotten door om uiteindelijk in een fuik terecht te komen; een kleine baai vol varende kooplui die op ons gevoel inwerkten, want de kapitein was moe en moest echt wat drinken en eten. "Yes, I'm very very tired.." deed hij er zelf nog een schepje bovenop. Aan het eind van de tocht zei hij ons dat we de fooi niet moesten vergeten. Uiteraard zijn we voor beide situaties door onze gulle knieen gegaan.

Het hotel voor die nacht was very very nice! Een gezamenlijk zitje op een ruime galerij voor de deur, waar we 's avonds nog even fijn hebben zitten kijken en luisteren naar het onweer in de verte.Ondertussen begon mijn vader zich niet zo oke meer te voelen. Waarschijnlijk is de combinatie van hitte en airco niet zo gunstig geweest. Na een aardig goeie nachtrust zijn we de volgende dag toch op weg gegaan naar Cuc Phuong National Park.
Deze tour hadden we het niet slecht voor elkaar! We gingen op pad met privechauffeur en privegids, want wij waren de enige deelnemers aan deze tour vandaag. Nu eens een personenauto in plaats van een bus(je) vol met medetoeristen.
Het park is bekend om zijn vele vlinders in het voorjaar. Ondanks dat wij er iets te vroeg voor waren, hebben we er een heleboel gezien, ook hele mooie die we in Nederland alleen in dierenpark Emmen tegenkomen.

Onze gids wist van alles aan te wijzen en te vertellen tịjdens een broeierige, lange wandeling door het dichtbegroeide bos. We bezochten een đuizend jaar oude boom, zagen een hagedis, een vrouw die bamboescheuten aan het hakken was en beklommen ook hier weer vele treden, nu om de "cave of ancient man" te bezoeken. Dat laatste vonden we erg indrukwekkend. Het idee dat we rondliepen in gangenstelsels met hoge plafonds en grote open plaatsen, waar 7500 jaar geleden al mensen woonden voelde erg bijzonder.

In ons anderhalf uurtje pauze zijn we na de lunch maar weer eens een berg op geklommen, niet wetende dat dit wel een aardig hoog exemplaar was. Maar het was de moeite en de hitte meer dan waard.

's Middags bezochten we het Primate Rescue Center, waar Vietnamese aapjes worden beschermd, zodat ze niet verdwijnen in Chinese gerechten en medicijnen.

Hierna op naar Ninh Binh, een niet zo soepele reis, aangezien de kofferbak nogal tegenwerkte en steeds opensprong. Bij elke bult vreesde ik dat onze rugtassen eruit zouden vallen zonder dat de bestuurder dat in de gaten zou hebben. Maar dat was niet het geval; ze stopten vaak genoeg om steeds geirriteerder de klep dicht te gooien. Uiteindelijk zo geirriteerd, dat hij niet meer open wilde toen we op de plaats van bestemming aan waren gekomen. Het kostte wat tijd voordat we onze spullen terug hadden en op zoek konden gaan naar een gelegenheid waar we de hete dag van ons af konden spoelen. Bij deze gelegenheid hebben we de rest van de dag besteed, wachtend op de nachtbus naar Hue.
Inmiddels was de gezondheid van vader van Bree er verre van beter op geworden. Hoestdrankjes of dropjes kennen ze hier in de winkels niet, daarom ben ik een half uur voordat de bus zou komen op zoek gegaan naar de apotheek die ons werd gewezen. Het zou vijf minuten lopen zijn, maar in die vijf minuten had ik nog niks gezien wat op een apotheek leek. Ninh Binh is nog niet zo toeristisch, waardoor er maar nauwelijks Engels wordt gesproken. Met geluiden en gebaren maakte ik een meneer die voor zijn huis stond duidelijk dat "my papa" pijn had en ik daar een drankje voor zocht. Hij wees me verder dezelfde richting op, maar algauw liep ik terug omdat ik niks zag en de tijd nu wel krap begon te worden. Helaas geen drankje voor my papa. Onderweg terug kwam ik de meneer weer tegen, verbaasd dat ik alweer terug liep. Hij loodste me mee en we kwamen ụit bij een donker pandje, de deur stond wel open maar er brandde geen licht. Meneer riep wat naar binnen, waarop er een man met grijze, pluizige haren, in pyama tevoorschijn kwam; de medicijnman van Ninh Binh. Meneer legde een en ander voor me uit, want de dokter kon ook geen Engels. Hij gebaarde me om rustig aan zijn bureautje te komen zitten, maar ik had "no time, my bus is coming!" Hij wilde ook graag mijn pols even voelen, maar "no, no, no, not me, my daddy!" Met wat gebaren leek hij dat laatste uiteindelijk te begrijpen, en hij rommelde wat in een koffertje vol medicijndoosjes en losse strips met pillen. Daar werd ik wel een beetje nerveus van, Vietnamese bijsluiters kan ik niet lezen.. Ik vertrouwde op de goeie man, las de naam van een herkenbare antibiotica achterop een strip en hoorde hem bij de tweede strip "paracetamol" zeggen. Dus ik rende een paar minuten later met drie zakjes medicijnen, "mot nei!" terug naar het hotel, waar mijn vader lief was opgevangen door een tienjarig meisje, Ling, die de tijd met hem had volgekletst. Zij kon wonderbaarlijk goed Engels, dat was wel even een verademing. Ook daardoor kon zij ons uitleggen wat de "mot nei" van de dokter betekende, 1 per dag, dus 1 zakje van de medicijnen per dag. 
De bus bleek pas een uur later te komen, dus haasten had eigenlijk niet gehoeven. Dat laatste uurtje bracht nieuwsgierige Ling nog even met ons door, ze zwaaide ons lief uit toen we de bus in gingen en zei dat ze hoopte dat we nog eens langs zouden komen.