Van Da Lat naar Ho Chi Minh

Maandagochtend 18 april werden we na een goede nachtrust heerlijk wakker in onze nieuw verworven kamer, hier had het hostel zijn mankementje ruimschoots mee goedgemaakt.
Om 8.30u werden we zoals afgesproken opgehaald door onze tweede lichting Easy Riders, Húng en Messi, de een van mijn vader zijn leeftijd, de ander die van mij. In drie dagen zouden we in een ruime baan rond Da Lat, een provinciehoofdstad in de zo mooi genoemde "Southcentral Highlands" van Vietnam, rijden.
De mannen beloofden ons twee dagen eerder van alles, en dat hebben ze in die dagen meer dan 100% waargemaakt.

Da Lat ligt in een vruchtbaar gebied, waardoor er werkelijk alles wat je je maar kan bedenken wordt verbouwd. Zover we konden kijken zagen we plantages en kassen, de Vietnamezen laten geen stukje grond ongebruikt.
Dag 1 begonnen we bij een bloemenkwekerij, waar we tussen de rozenstruiken en honderden fleurige gerbera's door hebben gelopen en weer wat wijzer zijn geworden.
Na nog eens een poosje door zon, wind en prachtige landschappen te hebben gereden was de volgende stop bij een koffieplantage. Hier werd ons onze eerste culinaire verrassing aangeboden, een kopje "shit coffee". Deze koffie wordt gezet van wezelpoep: nadat de beestjes eerst de lekkerste boontjes van de plant hebben opgegeten peutert de mens de onverteerde boontjes uit zijn poep, om deze vervolgens af te wassen en koffie mee te zetten. De Grote Vraag: wat ging er om in het hoofd van de uitvinder van dit bakje koffie?  "Shit! De koffiebonen zijn op...Shit..? Shit! Natuurlijk, wezelshit! Dat ik daar niet eerder opgekomen ben!"
Het moet gezegd, het was heavy maar goeie shit!

Na dit opkikkertje was de volgende halte bij een zijdemakerij, waar we het productieproces van zijde van begin tot eind hebben kunnen zien. Vlinders, eitjes, larven, rupsen en cocons, de hele levenscyclus van de zijderups werd ons uitgelegd, net als het wassen en afwikkelen van de cocons en het weven en verven van de stof.

Vervolgens bezochten we de indrukwekkende Elephant Waterfall en een pagode met reusachtige boeddha's, waar we, ons van geen kwaad bewust, de heilige vloer hebben bezoedeld omdat we vergaten onze schoenen uit te doen, oeps..
Tijdens de lunchpauze begon het regenseizoen, het kwam met bakken uit de lucht, maar wij zaten fijn droog, te genieten van nog maar weer eens een uitgebreide, heerlijke maaltijd. Helaas hield het maar niet op met regenen, en moesten we er maar aan geloven. Maar aan alles was gedacht; extra plastic tassen voor om de bagage, regenbroeken, poncho's, Moeder Natuur maakt ons niet gek! En het was nog lekker ook, na een lange hete rit even wat lauwe verkoeling. De herrie van kletterende regen op onze helm namen we maar voor lief.
Voordat we bij het eindpunt van deze dag uitkwamen bezochten we nog een cashewplantage waar de nootjes in hun jasje aan de boom hingen en zagen we vanaf een brug een 'floating village' op het water liggen.
Daar, op die brug, klonk ineens een geluid wat niet thuishoorde in de rust waar we juist van stonden te genieten. Het duurde even voor we in de gaten kregen dat het een telefoon was, die hadden we niet verwacht zo midden in de natuur. Het was Remy, die ook graag op die brug had gestaan om van de bergen te schreeuwen dat hij voor zijn eerste toets in zijn opleiding voor vrachtwagenchauffeur was geslaagd. Húng en Messi deelden in de vreugde en feliciteren hem bij deze.
Te optimistisch hadden we na de eerste bui onze regenkleding weer opgeborgen, maar niet veel later werd er een noodzakelijke stop ingelast om in regen en onweer de spullen weer voor de dag te halen voor de laatste etappe. In een laatste, droge, pauze hebben we uitgekeken over een uitgestrekt weiland, met mooie bergen op de achtergrond. Toen er ineens direct na een flinke flits een enorme onweersknal volgde zijn we maar gauw op de motors gesprongen en naar Ho Lak gereden, voor de eerste overnachting.

In Ho Lak waren we meer dan tevreden met onze kamer met hoog plafond en een gevel van alleen maar ramen, waardoor we het onweer supermooi konden zien.
Na het eten hebben we een paar potjes gedobbeld met onze Easy Húng en Messi, voordat we het bed in gingen om de dag erna de volgende vele kilometers uitgeslapen af te kunnen leggen.

Dag 2, deze begon met een fijn ontbijt van brood met een gebakken ei en heavy koffie, maar deze keer geen shit. We begonnen de tocht in een dorpje waar we te horen kregen over de manier van huizen bouwen en geld verdienen bij deze etnische minderheid. Een van de inkomsten bestond ook uit het laten rondrijden van toeristen op olifanten, deze zagen we dan ook voorbij komen. We hebben dit maar overgeslagen, wij zouden het ook niet tof vinden als er een olifant voor de lol op onze rug kwam zitten.
Verderop liet Húng ons zien hoe rijst geoogst wordt, dat leek ons een hels karwei in deze hitte. Vrouwen met sikkels sneden de halmen af en legden ze op grote zeilen, waarna een stel mannen deze zeilen aan grote bamboestokken bond en aan de weg legde, zodat de "highland taxi", een ouderwetse trekker, de oogst af kon voeren.
Volgende stop was bij een steenfabriek, waar we de productie van bakstenen van dichtbij konden bekijken. Vrouwen waren in het stof aan het werk, loodzware bakstenen stapelen en in een gloeiendhete over schuiven.. ze hadden hun kinderen meegenomen omdat deze anders alleen thuis waren. Hoe anders gaat dit alles bij ons in het moderne Nederland, best hard om te zien. Het is dan goed om te horen dat het land stukje bij beetje vooruit gaat en er steeds minder armoede is, dat was daar in die werkplaats even een schrale troost.

Na een korte pauze, waarin we met een stel "locals" konden chillen in een hangmat terwijl daar weer die zalige kokosnoot werd geserveerd, gingen we op weg naar de Gia Long waterval, waar we een uurtje hebben gezwommen. Deze waterval was wel andere koek dan de eerste waarin we konden zwemmen. Niet voor niks noemden onze Easy Riders het een massage waterval, want die hardhandige massage hebben we gevoeld! Gelukkig was dit alles onder begeleiding van chauffeur en gids Messi, die ons enigszins kon vertellen waar we wel en niet moesten gaan staan op de rotsige bodem. Ondanks dat kwam ik er toch met een bloedende teen weer uit.
We hadden hierna nog even tijd om de Dray Sap watervallen te zien. De weg er naartoe was al mooi; het sneeuwde fladderende vlindertjes in de zon.
Er werd nog even gestopt zodat ik een mooie foto bij zonsondergang kon maken, voordat we aankwamen bij het hotel.

Het laatste diner samen met onze nieuw verworven kameraden was echt ontzettend leuk; de tafel werd vol gezet met borden sla en verse groenten, rijstpapier, sausjes en vlees, om daarmee onze eigen verse springrolls te maken. Eens wat anders dan tapas of sushi rollen. Ook proefden we voor het eerst Banh Xeo, een gefrituurd pannenkoekje met vulling van vlees en groente, ook typisch Vietnamees. Wat onwijs leuk van die stoere motorkerels, om 's avonds gezellig met ons aan tafel loempiaatjes te draaien. Ze deden ons voor hoe het moest, en we mochten niet van tafel voordat alles op was. Echt superleuk en lekker, maar poeh..
We verbleven deze nacht in een dorpje in de buurt van Gia Nghia, hier hebben we maar weinig van gezien, deze avond sliep de ene helft (mijn vader en leeftijdsgenoot Húng), en de andere helft voerde diepzinnige gesprekken bij een colaatje en schreeuwende gekko's aan de muur.
Dat was alweer het einde van ook weer zo'n mooie dag 2.

De derde dag hadden we weinig stops, het was nu vooral een lift naar de plaats vanwaar we met de bus naar Ho Chi Minh zouden reizen. Wel namen we regelmatig een pauze om het geweldige uitzicht te fotograferen en naar de vogeltjes te luisteren. Rond 14.30u werden we gedropt in Di Linh, waar we op de bus konden stappen om vijf uur later in Ho Chi Minh aan te komen. Na drie geweldige dagen samen was het afscheid minder leuk. Te bedenken dat deze twee mannen deel hebben uitgemaakt van een van de mooiste ervaringen uit ons leven doet toch wel wat. Voor de eerste geldt dat natuurlijk ook, maar deze keer was de klik anders en hebben we eigenlijk nog meer dan de eerste keer volop genoten. Er is hier dan ook wel een traantje gevallen, maar dat weet verder gelukkig niemand. Ook mijn vader kreeg van beide heren een dikke afscheidsknuffel, dat was officieel het begin van het eind van deze prachtige vakantie. De laatste week is alweer aangebroken.