Ho Chi Minh en Mekongdelta

Vanuit Di Linh vertrok de slaapbus naar Ho Chi Minh, door de Vietnamezen altijd nog Saigon genoemd, wat wij eigenlijk ook mooier vinden klinken. Een slaapbus was niet echt nodig, aangezien we om 14.30u vertrokken en de reis maar 5 uur zou duren, dus helaas hebben we al die tijd met de benen gestrekt heerlijk achterover moeten hangen.
Zoals we wel eerder hebben ervaren, was ook deze trip enigszins onduidelijk. We stapten in een bus en wisten dat we daarmee naar district 1 zouden gaan. Maar wanneer zijn we in district 1? Gaan we er allemaal uit in district 1? Of stopt de bus op meerdere plaatsen? Dat laatste bleek het geval, waardoor het ons een groot raadsel was wanneer het onze beurt was. De eerste stop was midden op een industrieterrein. Hūng en Messi hadden ons verteld dat we midden in het centrum afgezet werden, dus we gokten dat dit niet de juiste stop voor ons was en zijn vol goede moed blijven zitten. De stop erna echter was wel in een drukke buurt, misschien district 1? Er stapten veel mensen uit, dus misschien was dit wel het eindpunt? Wij zijn er ook maar voor gegaan en stapten de bus uit met de slippers en sandalen in de hand. Meneer de bijrijder hielp buiten bij de bagage en zag ons verschijnen. Hij riep streng "NO!" naar ons, terwijl hij als een boze leraar ons terug naar de bus wees, dus mijn vader en ik zijn maar gedwee weer ingestapt, hopend dat ons werd verteld wanneer het dan wel zover was. Tot onze verbazing wist deze meneer van alle minstens 25 passagiers waar zij afgezet moesten worden, en ook ons zette hij er op de juiste plek uit. Dat dachten we in ieder geval. We stonden met een clubje ook wat bezorgde reizigers bij een bushalte, op een plek die in de verste verte niet leek op hoe district 1 ons was beloofd. Maar natuurlijk, zoals altijd alles in Vietnam uiteindelijk goedkomt, stond er een klein busje achter ons, waar we met de hele club instapten om echt daadwerkelijk naar het centrum te worden gebracht.
Dit was de eerste keer dat we ergens op zoek moesten naar een overnachting, omdat we van tevoren niks geboekt hadden. Dit omdat we niet precies wisten waar we terecht zouden komen, en we niet een half uur met onze zware spullen wilden zeulen, al zoekende naar het juiste adres. We gingen er maar vanuit dat Ho Chi Minh genoeg hostels en hotels had om ergens een leeg bed te kunnen vinden. Samen met een Canadese reizigster zochten we in mijn maps-app naar de straat waar de zoektocht wel zou moeten kunnen slagen. Eenmaal daar aangekomen leek het alsof we al werden verwacht; een enthousiaste meneer met een zwart vrolijk snorretje en een rood polo-shirt vroeg ons of we een slaapplek zochten, want die had hij wel! We besloten eerst maar even te vragen of hij echt wel alles had wat wij graag wilden; WiFi? "Ofcourse we have WiFi, for free!" Airco? "Yesss ofcourse, haha we have airco!" Computer? "Yeeess we have a computer! We have everything! Swimmingpool, restaurant, minibar, television, free water, free coffee and tea, free breakfast, ofcourse, everything!" Twee aparte bedden? "..nooo we don't have that, hahaha why??"
Deze meneer was zo uitbundig dat het ons wel de moeite leek om even te gaan kijken. Aan de balie kregen we eerst een welkomstdrankje terwijl hij ons nog meer over zijn faciliteiten vertelde, "we have footmassage!" deze hebben we maar afgeslagen, arme man.. Nadat we eerst de kamer mochten bekijken hebben we geboekt, en later onder het eten besloten we om er nog maar een nacht bij te boeken. Deze vrolijke Vietnamees heeft het proppersvak goed verstaan!

Ho Chi Minh was weer even een fijn rustpunt tussendoor. We hebben er niet bijster veel bezocht, maar vooral lekker rondgewandeld en de sfeer en Starbucks koffie geproefd. In de stad vonden we een reisbureau die ons heeft geholpen met het boeken van een tour door de Mekong-delta en een boottocht naar eindpunt Phu Quoc.
Ook zochten we het postkantoor, voor postzegels en een brievenbus. Maar deze was nergens te vinden.. niet heel verbazingwekkend, want we hadden de kaart niet goed genoeg bekeken en liepen totaal de verkeerde kant op. De vrouw bij het reisbureau adviseerde ons om het eens bij een souvenirwinkel te vragen. Dus de volgende zoektocht was naar een dergelijke winkel met snuisterijtjes die eigenlijk niemand wil hebben maar toch koopt, net als wij. We vonden er eentje die aanbood om onze kaartjes op de post te doen, nadat wij hen vroegen om een brievenbus. Dat probleem was nog eens snel opgelost, nu konden we met een gerust hart een leuk tentje zoeken voor het avondmaal.

De ochtend erna zaten we rustig aan ons ontbijt, toen een hotelmedewerkster kwam vragen of wij opgehaald zouden worden voor een tour. Ja, maar wel een minstens een kwartier later.. Oke, dat zou ze even door gaan geven aan de man die beneden op ons stond te wachten. Niet veel later kwam diezelfde meneer naar boven om ons te verzoeken mee te komen, want 7.45u is geen 8u.. Hoewel de mevrouw van het reisbureau ons toch echt 8u had verteld hebben we vlug ons ontbijt achterover geslagen, uitgecheckt en zijn we meegelopen met de lichtelijk geïrriteerde gids.
Deze haalde zijn klanten uit allerlei hotels, waardoor we uiteindelijk bepakt en bezakt met een grote groep op weg gingen naar het busstation. Daar splitsen we ons, wat wel een geruststellend idee was. Want om in een mega-polonaise door de fruitplantages te gaan en niet te horen wat de gids vijftig meter verderop zegt leek ons niet helemaal wat we ervan hadden verwacht.

Een eerste korte stop was bij een pagode, waar verspreid over het terrein minstens 3 enorme boeddha's over het dorpje uitkeken. De vreedzame gezichten maken waarschijnlijk dat hun voortdurend waakzaam reuzenoog te verdragen valt.
Aangekomen op de plaats van bestemming stapten we met de hele club over in een motorboot, die ons langs verschillende eilanden in de Mekong-rivier voer.
Op een van de eilanden bezochten we een bedrijfje die 'coconut candy' in allerlei smaakjes maakt.
De volgende stop was op Unicorn Island, om een bijenhouderij te bezoeken. Daar werden we uitgedaagd voor een heuse 'try before you die' en hebben we met onze wijsvinger honing uit een honingraat vol hard werkende bijen gedipt. Iedereen heeft het er levend vanaf gebracht. Op dezelfde plek dronken we een kopje honingthee met kumquat, iets wat we gaan onthouden om eenmaal terug in the Netherlands nog eens te kunnen schenken.
Op hetzelfde eiland kregen we verschillende soorten fruit van het seizoen om te proeven, en eventueel te dippen in zout met chili.. dat gaan we dus niet onthouden. Ondertussen werden er om en om door verschillende mannen en vrouwen traditionele Vietnamese liederen gezongen. Net als bij het fruit met zout, je moet ervan houden.

De weg vervolgde zich naar Can Tho, waar we met nog een aantal deelnemers van de tour zouden overnachten.
We maakten gebruik van de kans om met het busje naar de night market te gaan en ook daar op eigen gelegenheid wat te eten. We waren verbaasd van wat we onderweg zagen; wat we verwacht hadden als een klein Vietnamees stadje leek op de Vietnamese versie van Las Vegas, alleen de casino's en stripclubs ontbraken er nog aan. Bij een klein cafeetje hebben we ernstige heiligschennis gepleegd; we dronken bier met een hoge dosis ijsklontjes, sorry. Honger maakt rauwe bonen zoet, dorstig weer maakt slap bier weer goed.
Al wandelend kwamen we voorbij een park waar vele kinderen en jongeren zorgden voor een fleurig spektakel met hun skeelers met gekleurde lichtjes in hun wieltjes. Op de achtergrond zagen we meer volwassen taferelen, daar leerden de Aziatische verwanten van Regilio Tuur en Mohamed Ali elkaar een lesje in de boksring. Duidelijk een pretpark met wat wils voor alle leeftijden.
Om in Amerikaanse sferen te blijven hebben we al zwaaiend een rijdende taxi aangehouden die ons terug naar het hotel bracht.

Dag twee begon met een boottocht door Cai Rang, de grootste drijvende markt in de Mekongdelta. Honderden bootjes, volgeladen met kokosnoten, zoete aardappelen, eieren en fruit, lagen voor anker zodat voorbijvarende 'locals' er tussendoor konden varen en zaken konden doen. Onderweg wisten wat kooplui zich vast te klampen aan de boot om de dorstige toerist een kokosnoot te verkopen, en we zagen bootjes voorbijscheuren met een motor die nog het meest weg had van een enorme elektrische handmixer.
We stapten nog eenmaal van boord voor een bezichtiging, nu zagen we hoe noodles worden gemaakt van rijstpapier. De vellen gingen door een machine die leek op een papierversnipperaar, dit was blijkbaar een rijstpapierversnipperaar.

   

Na de lunch bracht een volgeladen busje ons en nog twee medereizigers van de tour, naar Rach Gia, voor een overnachting en de ochtend erna de veerboot naar Phu Quoc.
Rach Gia was nogal een eigenaardig plaatsje. Of eerder vonden de inwoners van dat plaatsje òns eigenaardig. We liepen door de straten, op zoek naar een plekje om wat te eten, en we voelden ieders ogen in onze rug. Af en toe werd er gelachen, maar niet op een liefdevol bedoelde manier, nee, we voelden ons soms bijna letterlijk de straat uit gelachen.
We zagen iets wat leek op een restaurantje, maar vroegen door eerdere ervaringen eerst maar of we er iets konden eten of niet. Daarop begon de jongedame natuurlijk te lachen, zonder antwoord te geven op onze vraag. Na een erg ongemakkelijk half uurtje ronddwalen zijn we terug naar het hotel gegaan en hebben dankbaar gebruik gemaakt van de gratis taxi van het hotel, om ons naar beter oorden met een fatsoenlijk restaurant te brengen. Tijdens de rit leek het er even op dat de chauffeur zou stoppen bij het "restaurant" waar we nog geen half uur daarvoor hongerig en vernederd zijn afgedropen. Gelukkig was dat vals alarm en belandden we uiteindelijk bij een restaurantje waar we ons in ieder geval iets meer welkom voelden, ondanks het feit dat wij nog altijd de enige twee bleekscheten in de wijde omtrek waren.



Terug bij het hotel werden we aangenaam verrast door de aanblik van een internetcafe aan de overkant. Daar hebben we tot stipt sluitingstijd hard gewerkt aan weer een nieuw avontuur in de Vietnam-reeks. To be continued.