The End

Op het vliegveld van Phu Quoc bleek inderdaad dat alle stress niet nodig is geweest. Met de handgeschreven code op een briefje en ons paspoort konden we het vliegtuig in. Op Ho Chi Minh Airport hadden we nog minstens 6 uur te besteden, voordat we op weg zouden gaan naar Singapore voor de overstap naar Amsterdam. We hebben onze zware backpacks achter kunnen laten bij de "lockers", die niks anders waren dan vier planken in een bewaakt kantoor. Geen locker gezien, tenzij het de achternaam van de bewaker was, meneer Locker.
We hebben nog wat souvenirtjes bij elkaar geshopt en zo onze laatste "dingdongs" opgemaakt.
Ik zocht een leuk shirt voor Remy en vond er verschillende leuke, maar allemaal verkeerde maten of foute kleurtjes. De drie medewerkers hebben alle shirts overhoop gehaald om toch de goeie tevoorschijn te halen. Uiteindelijk werd er een striptease uitgevoerd, zodat ik het shirt mee naar Nederland kon nemen en er een paspop naakt en berooid in de winkel achterbleef.

We hadden nog even tijd om verder te typen aan het blog en ondertussen in verschillende stopcontacten onze telefoons op te laden, zodat we het thuisfront op de hoogte konden houden van onze vorderingen.
In het vliegtuig konden we op ons beeldscherm zien waar we vlogen. Even leek het erop dat we over levensgevaarlijk Oekraïne vlogen, maar de piloot was zo verstandig om even een omweg te maken, zodat we na een vlucht van 12 uur ongeschonden op Schiphol landden. De maand is voorbij gevlogen. Zo zaten we nog in 37 graden te genieten van het zonnetje, en zo hoorden we van de piloot dat het in Nederland lichtbewolkt was bij slechts 1 graad. Niet alleen een cultuur- maar ook een temperatuurshock.

De afgelopen maand is er een geweest vol ervaringen, avonturen en emoties. We hebben zoveel moois gezien, zoveel leuke dingen meegemaakt maar ook prestaties geleverd die we nooit hadden verwacht ooit te moeten leveren.
We hebben niet lang getwijfeld of we wel of niet een georganiseerde reis zouden maken, en vinden dat we de juiste keus hebben gemaakt. Het was soms flink stressen, maar dit heeft ons wel onvergetelijke avonturen gebracht.
We hebben het maar mooi met elkaar gefikst, dat was ook nog maar de vraag.

In deze vier weken zijn we beter bekend geraakt met geduld, verdraagzaamheid, vertrouwen (in elkaar maar ook vooral in anderen..), zelfstandigheid, logistiek, geldzaken en onze eigen vermogens.
De verschillen in cultuur en welvaart konden soms best confronterend zijn en hebben ons, heel cliché, meer doen waarderen wat we zelf hebben.

               

Onze hoogtepunten zijn zonder twijfel beide trips met de Easy Riders over de Ho Chi Minh trail en door de prachtige omgeving van Da Lat, authentiek Hanoi, de omgang met zowel de "locals" als medereizigers, het eten en de overweldigend mooie natuur. We hebben ons best gedaan om ons gevoel en avontuur in woorden en foto's aan jullie over te brengen en gaan deze reis nooit van ons leven vergeten.

April 2016 heeft ons een nieuw levensmotto gegeven:

"Don't think, just do", want alles kump goed.