Da Lat

Vlak voor we de nachttrein naar Da Lat instapten hadden we kort gepraat met minstens zo hopeloze backpackers, Ze lieten ons hun tickets zien, waarop vetgedrukt 'softsleep, airco' stond. Ik had zo'n voorgevoel dat dat niet op onze tickets stond, en na een check bleek dat ook niet zo te zijn. We zagen al 12 lange uren op een oncomfortabele stoel in halve ligstand zonder frisse lucht voor ons. Groot was dan ook de opluchting toen we, bij onze coupe aangekomen, aan weerszijden een stapelbed gereed zagen staan en een fris windje door onze haren voelden gaan. We deelden de coupe met twee anderen, die heerlijk geruisloos konden slapen. De trein hobbelde vele malen heftiger dan de bus, dus zelf slapen was niet eenvoudig, hoewel het verdere comfort wel een stuk beter was. Nu hebben we ook de nachttrein-ervaring af kunnen vinken, en de volgende keer gaan we gewoon weer lekker met de bus!

In Nha Trang aangekomen kwam er algauw een taxichauffeur op ons, twee zoekende toeristen, af om ons het leven wat gemakkelijker te maken. Ik sprak met mijn vader af dat we wel moesten 'afdongen', maar die kunst beheersen wij na bijna drie weken nog altijd niet. We hebben maar liefst 10.000 dong afgepingeld, wel 43 cent.
De taxi bracht ons naar "The Sinh Tourist Office', waar we 's middags op de bus naar Da Lat konden stappen. Aan de balie hebben we geinformeerd naar mogelijkheden voor tours en bustickets richting Ho Chi Minh en de zuid-westkust. De informatie die we kregen maakte het er allemaal niet makkelijker op, zoveel keus voor zoveel moois.. We hebben er een uurtje of wat over nagedacht en besloten dat we later zouden besluiten.

Laat op de middag kwamen we aan in Da Lat, een hoger gelegen plaatsje waardoor het er iets minder warm was dan in de lagere delen van het land. Direct nadat we uit de bus stapten werden we aangesproken door een motorrijder, hij bood aan om ons naar het hotel te brengen, wat we in eerste instantie weigerden. Daarop begon hij te vertellen over de 'Easy Riders', en dat hij er daar ook eentje van was. Niet lang daarna kwam nummer twee er ook bij staan. We vertelden dat we dat we die al van ons lijstje hadden gestreept en nu wat anders op de planning hadden staan. Toch hielden ze vol en brachten ze ons aan het twijfelen, want die trip was ons wel bijzonder goed bevallen. Ze gooiden er allerlei promotiestunts tegenaan om ons binnen te halen; zo werd ons de tijd van ons leven beloofd, en zo zijn we gratis en voor niks achterop de motor naar ons toch wel moeilijk te vinden hotel gebracht. Eenmaal daar ging de wervingsactie verder; we zouden na afloop de gebruikte landkaart krijgen en zij zouden gratis bustickets van het eindpunt naar Ho Chi Minh regelen. Een van hen adviseerde ons, terwijl hij ons zag denken en twijfelen, "don't think, just do."  En zo geschiedde. Hun vasthoudendheid en de nodige humor hebben ons over de streep getrokken. Deze keer drie in plaats van twee dagen op het programma, dus nog meer om naar uit te kijken.

Nadat de deal gesloten was zochten we onze kamer op. Daar schrokken we toch wel een beetje van.. Het oogde alsof we bij iemand op de zolderkamer gingen logeren; fotolijstjes, volle kasten, twee matrassen op de grond, tandpasta + gebruikte tandenborstel in de badkamer deden ons wel even achter de oren krabben of dit wel klopte. Toen we na de lange tocht van afgelopen nacht en dag moedeloos op ons "bed" wilden ploffen braken we nog net ons staartbotje niet, we hadden net zo goed op de stoep kunnen gaan slapen. We besloten het er maar mee te doen, het zou vast leuk staan in ons blog :-/
We moesten nog wat te eten zien te vinden, na lang rondzoeken zijn we op een terrasje van de bekende krukjes en lage tafeltjes neergestreken. Vlak voor de ingang, op de stoep, werd iets onherkenbaars gebakken, kennelijk een heel karwei, want er waren drie mensen voor nodig. We wisten niet goed hoe het hier werkte; moesten we ons melden? De menukaart vragen? Of gewoon wachten? We zagen niemand iets bestellen, dus op de gok zijn we maar gewoon blijven wachten. Dat bleek goed ingeschat, flinke tijd later waren wij aan de beurt en kregen we beide een schaaltje soep en een bord met eieren gebakken in deeg. Van onze buren leerden we dat we er met onze eetstokjes stukjes van af moesten zien te krijgen, om door de soep te halen en dan op te eten. Dat was wel even een kunst. Later kwamen we er achter dat bij de meeste van zulke tentjes maar 1 gerecht wordt gemaakt, hun specialiteit. Maar goed dat we niet om de menukaart hebben gevraagd.

We hadden 1 dag in Da Lat om onszelf te vermaken, voordat we weer achterop de motor zouden stappen. Het leek ons toch ook leuk om zelf een eindje rond te knappen, aangezien dat plan in Sapa in het water was gevallen door mijn reizigersproblemen. We huurden een scooter bij het hostel en gingen na de nodige uitleg op pad. Alleen het steile pad omhoog uitkomen was al een uitdaging. Mijn vader was als eerste aan de beurt om te chauffeuren, met zijn tempo kwam je een helling van 2% nog niet op, dus dat had wat aanmoediging nodig. Bovenaan de top kon ik er ook bij op en begon het avontuur tussen het hectische verkeer van Vietnam. Hoe traag hij de bult op kwam, zo snel jaagde mijn vader tussen de razende scooters en toeterende auto's door. Ik vreesde voor mijn leven en heb dat dan ook even laten weten. Daardoor leek het mijn vader verstandig om het stuur aan mij over te dragen. Dat liet mij niet minder vrezen, het was geen eitje om tussen alle voertuigen door te manouvreren. Maar enige oefening baarde kunst, en zo zijn we toch een aantal uur onderweg geweest. Helaas met een noodzakelijke pauze tussendoor, om in het hostel mijn minst leuke souvenir (een brandplek door de hete uitlaat van een buurscooter) te behandelen. Gelukkig is mijn vader een top EHBO'er, en konden we al gauw weer op pad voor deel twee. Zo hebben we het meer van Da Lat gezien en zijn we de volgepakte city market over gelopen.
We hebben onszelf verbaasd door steeds toch weer de weg terug te vinden, ondanks de vele kruispunten en straatjes die allemaal op elkaar lijken. Alleen dicht bij het hostel werd het lastig in de wirwar en hadden we mijn 'maps' navigatie app nodig, zonder die app hadden we er nu nog rondgedwaald..

Rond 17u was het mooi geweest en vond mijn vader het hoog tijd voor middagdutje. Net op dat moment kwam er een medewerker van het hostel ons vragen of we misschien van kamer wilden wisselen. De reden daarvoor vertelde hij niet, maar die hadden we ook niet nodig om volmondig 'ja' te willen zeggen. Dus verhuisden we naar een knus kamertje waar vorige reizigers de muren gezellig hadden volgeschreven met filosofische en inspirerende teksten als "If travelling was for free, you would never see me again" en "how can I poo if this shitty giraffe is looking at me like this?". Hier konden we met een gerust hart op ons bed ploffen en hoorden we niet letterlijk wat de onderburen aan de bar bespraken. Het bed nodigde mijn vader uit voor een welverdiend middagdutje. Dat middagdutje werd een etmaaldutje, ik heb mijn vader vanaf 17u niet meer met zijn ogen open gezien. Mijn moeder zou zeggen, "mooi laten liggen, hij zal het wel nodig hebben".

Ondertussen heb ik mij beneden prima vermaakt met een medewerker van het hostel en later ook een Nederlandse meid die hier drie maanden op een koffieplantage stageloopt. Hierdoor had ik ook het geluk een heerlijk bakje normale koffie te krijgen, in plaats van de Vietnamese megasterke koffie, zo dik als chocolademelk.
We kregen Vietnamese les van Vữ, die ons vertelde dat de letter 'U' op maar liefst 6 manieren uit te spreken valt, en alles betekent totaal wat anders.
Vo. Vo?oh? Voow. Vo!  Drie kwartier oefenen mocht niet baten, dit zal wel nooit wat worden. Wel heb ik me iets zeer nuttigs laten leren, aangezien het altijd weer een crime is om aan bierdopjes voor mijn broer te komen. Ik zal het nooit meer vergeten, voortaan vraag ik bij al onze biertjes "nap chai bia?"
Later op de avond werd het nog gezelliger toen er een clubje vrolijke Vietnamezen binnenkwam; de deuren gingen dicht, net als de gordijnen, en de karaokeset kwam tevoorschijn. Alle zes zongen ze uit volle borst met gesloten ogen de meest dramatische Vietnamese liedjes, vaak bijzonder vals, maar dat scheelde niemand.
Het werd nog mooier toen ik de meest vreemde combinatie op een feestavond mocht gebruiken; bier en bananen. En iedereen had schik.
"Een, twee, drie, zuipen!" werd "mot, hai, pa, yoooo!" en dat drie keer per nummer. Helaas konden mijn nederlandse hostelgenoot en ik geen Vietnamees, dus hebben wij de beurt aan ons voorbij laten gaan. Maar gezellig was het wel!