Phu Quoc

Zondagochtend zijn we op tijd van het hotel naar de haven gelopen voor de boot naar Phu Quoc. Deze was dichtbij en goed te doen met onze kilo´s aan bagage op rug en buik. De avond ervoor waren we al even bij het ticketkantoor aan de kade wezen kijken en rondvragen of onze voucher van het reisbureau voldoende was, of dat we eerst een officieel ticket moesten halen. Zonder succes; een norse man maakte ons iets duidelijk wat ons nooit duidelijk is geworden en weigerde er meer over te vertellen, dus gokten we er maar op dat het de ochtend van vertrek wel weer goed zou komen.

Zoals verzocht op het voucher waren we er een half uur van tevoren. We zijn voor poging twee weer naar de loketten gegaan, waar een "meneer" met lippenstift heftig stond te gebaren en te praten naar de medewerkster die blijkbaar niet deed wat hij wilde. Het leek er niet op dat die discussie heel snel voorbij zou zijn, dus we hebben ons iets naar voren gedrongen om te laten merken dat er nog meer klanten met vragen waren, en hoopten dat de baliemevrouw zich realiseerde dat iedereen in de rij graag om 8u in de vertrekkende boot wilde zitten.
Toen we werden opgemerkt kregen wij inderdaad de beurt, en mevrouw keek erg verbaasd naar onze voucher. Ze vouwde hem weer dicht, pakte een ticketboekje ("oef!"), vouwde hem weer open, legde het ticketboekje opzij ("nee!"), pleegde een telefoontje met twee van haar drie telefoons, pakte een ander ticketboekje ("nu dan?"), las het voucher en legde deze weer weg ( "...." ) waarna er een volgende gestresste klant naar voren drong en onze beurt afpakte, zoals wij net daarvoor bij de meneer-mevrouw hadden gedaan. De vrouw aan de balie vroeg ons te gaan zitten en even te wachten. Ondertussen begon ook de meneer met lippenstift weer voor opschudding te zorgen, en met nog een krap kwartier te gaan en het trage tempo waarop drie klanten tegelijk werden geholpen begonnen we hem, voor de zoveelste keer in een paar weken tijd, wel weer even te knijpen. Na nog eens vijf minuten lijdzaam toezien heb ik gevraagd of er soms problemen waren. "No..., Saigon?" zei ze, terwijl ze met het voucher zwaaide. Ja, deze was inderdaad daar gekocht, er stond met dikke rode letters PAID op gestempeld, dus wat scheelt er nu nog aan? Mijn vader gaf haar het kaartje van het reisbureau waar we geboekt hadden, waarna er nog een paar telefoontjes volgden. Ondertussen waren de twee andere klanten al met ticket en al in de boot verdwenen, nu wij nog. Weer vijf minuten later zagen we vanaf het bankje waar we naartoe waren gestuurd om te wachten, hoe onze baliemedewerkster haar tas en hoed pakte, de ticketboekjes in de la schoof en wegliep ("...!!!?")  om ons in de wachtruimte onze tickets te geven en daarna te vertrekken. Na een flinke zucht van opluchting konden ook wij aan boord van de 'Superdong', op weg naar het paradijselijke eiland in de golf van Thailand.

Na drie uur varen kwamen we aan, en daar op de kade ontmoetten we weer de Duitse toeristen met wie we ook in de Mekong-tour en later het busje naar Rach Gia hadden gezeten, Christian en Franzsiska. Christian bleek een geboren onderhandelaar te zijn, en zo zijn we voor een prikje in een gedeelde bus naar onze beider hotels gebracht. We wisselden onze Facebook gegevens uit, zodat we contact konden houden. Tijdens de rit hadden we onze oosterburen al aardig enthousiast gemaakt over "onze" Easy Riders, dus via deze weg konden we mooi nog even verder met onze lobby om Húng en Messi aan nieuwe klanten te helpen. Ook hadden we alvast het idee om eventueel samen een tour te doen, wat hij misschien wel weer met groepskorting voor elkaar kon krijgen.

Onze hotelkamer was geen hotelkamer, maar een complete mini-bungalow, met bananenplanten en mangobomen in de voortuin en bamboe tegen de muur in de achtertuin, naast onze openlucht-badkamer. Deze badkamer was wel de meest bijzondere van alle die we afgelopen maand in gebruik hebben mogen nemen. Al douchende of toiletterende hoorde je 's ochtends en 's middags de hanen kraaien en de vele vogeltjes fluiten, 's avonds de nachtvogels roepen, krekels tsjirpen en gekko's en kikkers kwaken terwijl de zon of de maan door het in het warme briesje waaiende douchegordijn scheen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat de tijd die we normaal in de badkamer doorbrachten nu aanzienlijk langer werd; naar de wc gaan veranderde hier in een ware ontspannende activiteit :-)

Het duurde niet lang voordat we bericht kregen van onze nieuwe Duitse kennissen. Ze hadden hun Lonely Planet en de hotelfolders erop nageslagen en nodigden ons uit om 's avonds samen naar de night market te gaan. De dag erna wilden ze een scooter huren om het eiland rond te gaan en de dag erna konden we samen de al voorbesproken snorkeltour gaan doen. Dat was ineens een vol programma op ons relax-eiland. Wel vonden we het erg leuk dat we uitgenodigd waren en dus het overwegen waard. Dat gingen we dan ook doen onder het genot van een drankje op het strand.
Er werd ons bij de receptie verteld dat de zee niet ver weg was. Een klein eindje met de fietsen die we gratis konden gebruiken, en dan konden we bij een van de restaurants of hotels gebruik maken van het aangrenzende strand, als we daar iets zouden bestellen. Dat leek ons geen probleem. De korte fietstocht werd helaas toch een vrij lange, aangezien we volgens ons gevoel al de verkeerde kant op fietsten, maar het toch een kans wilden geven. Uiteindelijk toch maar omgedraaid en in de brandende zon hetzelfde stuk teruggefietst, en nog verder rechtdoor op weg naar het strand. Toen we dan eindelijk de blauwe zee in het vizier kregen hebben we bij het eerste hotel met handen en voeten gevraagd of we daar het strand op konden. Maar "nooo noo no", dat was niet mogelijk. Dus het hotel ernaast geprobeerd, omdat ons dit toch echt was verteld. Het buurhotel bleek een zusje van de eerste die we probeerden, want dezelfde bewaker kwam op ons af om ons nogmaals 3x "nooo" te zeggen en ons nog een eind verder te wijzen naar de beach. Uiteindelijk vonden we een zanderig weggetje die richting de zee leek te gaan. Nu hadden we meer geluk; bij het resort waar we onze fiets parkeerden konden we zonder problemen terecht voor een ligstoel, een parasol, een hapje en een drankje. Het was de fietstocht en miscommunicatie meer dan waard, we hebben een heerlijk middagje aan de ruisende zee gehad. Voor verkoeling echter hoefde je de zee niet in, want deze voelde meer aan als een warm bad. Gelukkig houden we daar ook best van.

Na wat overleg kwamen we eruit dat ik 's avonds in mijn eentje met de Duitsers naar de night market zou gaan. Mijn vader wilde graag dat ik ook een avondje mijn gang kon gaan, dat was lief van hem. Met een taxi ben ik naar hun bungalow gebracht en vanaf daar met nog een Duits stel de stad in gegaan. Lonely Planet heeft blijkbaar vooral schrijvers in dienst die goed zijn in hardlopen, want de beloofde 10 minuten naar het centrum werden in ons -echt niet trage- tempo minstens drie kwartier.
Op de markt aangekomen kwam er een heftige geur van allerlei verse en gebakken zeebewoners onze kant op. Overal stonden aquariums met nog levende kreeften, mosselen, garnalen, vissen en wat al niet meer, waaruit we onze maaltijd konden kiezen om deze vervolgens door de koks te laten ombrengen en te laten grillen op de barbeque. Ook reeds overleden exemplaren lagen klaar, dus het was gelukkig niet één groot slachtfeest wat daar gaande was.
Toen ik na een gezellig avondje weer met de taxi terug bij de bungalow was vertelde mijn vader dat hij weer de fiets had gepakt en vijf kilometer had gefietst voor boodschappen en een solo-diner. Hij had het zo in zijn eentje best even lekker gehad, dus voor beide een geslaagde avond.

We besloten de dag erna niet met Christian en Franzsiska mee te gaan, maar met zelf een scooter te huren. Zo hadden we ook nog even relaxtijd, wat eigenlijk onze bedoeling was van ons verblijf op Phu Quoc. We hebben aardig wat kilometers gescooterd, zonder al te veel stressmomenten aangezien het hier een stuk rustiger was dan op de wegen op het vasteland van Vietnam. De uitzichten waren minder bergachtig, maar alsnog erg mooi. Hier waren het de veelal blauw geschilderde houten huizen en de mooie blauwe zee met vele vissersbootjes die zorgden voor de mooiste plaatjes.
's Avonds aten we bij een restaurantje niet ver van onze bungalow, met op de achtergrond heerlijke muziek; mooie golden oldies die ook wij, Europeanen, mee konden zingen (als we dat hadden gewild).

Dinsdag werden we opgehaald door een busje, om samen met de nu vier Duitsers naar het zuiden van het eiland te rijden en daar op een boot te gaan om te vissen en te snorkelen. We hadden geen van beide ooit eerder gesnorkeld en keken er erg naar uit. En wat was het mooi! Mijn vader vergeleek de rotsen en koraalriffen met bloemkolen, dat maakte het geheel nog indrukwekkender... of niet ;-)  
We zagen geel-zwart gestreepte visjes en scholen zilveren visjes waar we letterlijk tussendoor konden zwemmen. Het was soms even stuntelen met het zeewater wat zo nu en dan via de snorkel onze mond in kwam en achter de duikbril mijn lenzen deed verschrompelen, maar al met al was ook dit weer een supermooie ervaring.
Op de boot aten we onze eerste zee-egel, die verrassend genoeg erg goed smaakte onder zijn dakje van fijngehakte nootjes.
De tour eindige op Sao Beach, wat het mooiste strand van het eiland schijnt te zijn, met zijn witte zand en blauwe zee zoals men zich een tropisch eiland voorstelt. En inderdaad, dat was het. Helaas konden we hier niet te lang blijven, dus de kokosnoot heb ik in rap tempo leeggeslurpt om weer terug naar de bus te kunnen.
Tijdens de terugrit vertelde Christian dat ze een tour van vijf dagen bij de Easy Riders hadden geboekt. Wat leuk dat onze tips voor hun van nut zijn geweest, en ook dat we "onze" Húng en Messi aan klanten hebben kunnen helpen, die gunden we ze van harte. We zagen ook nog kans om reclame te maken bij een Zwitserse, die inmiddels ook erg enthousiast is en het visitekaartje van Húng goed heeft opgeborgen. We duimen voor ze.

's Avonds werd het hoog tijd om eens te informeren naar onze vliegtickets voor de ochtend erna. De manager van het bungalowpark had aangeboden deze voor ons te regelen, wat we natuurlijk dankbaar aanvaardden. Maar het duurde nogal voordat we de tickets in ons bezit hadden. Hij had me dan wel een code gestuurd, maar dat leek in de verste verte niet op een ticket. Ook had hij beloofd ze me per mail te sturen, maar dat was tot nog toe niet gebeurd.
Meneer zelf was niet meer aanwezig, dus hij werd opgebeld en liet ons weten dat hij ze naar me zou mailen. Vervolgens kreeg ik via WhatsApp een screenshot van de helft van ons ticket. Hm. Dat was ook niet helemaal wat ik bedoelde. Weer vroeg ik, nu hopelijk duidelijker, dat ik gewoon graag wilde dat hij de mail van de vliegmaatschappij naar mij zou doorsturen, zodat ik de tickets zelf uit de mail kon halen. Oke, dat zou hij doen. Niet veel later kreeg ik een mail, met daarin dezelfde screenshot als die ik daarvoor op WhatsApp kreeg. De zenuwen sloegen zo langzamerhand wel toe, hij leek maar niet te begrijpen wat ik wilde, of hij wilde het niet begrijpen. Na lang heen en weer ge-app legde hij ein-de-lijk uit dat we hier geen tickets nodig hebben, een code en ons paspoort was genoeg. "Komt ie nu mee." Waarom dat niet eerder uitgelegd werd, we weten het niet, maar feit is dat er weer een hoop zweetdruppels voor niks zijn vergoten. De laatste nacht in Vietnam is nu echt aangebroken.