Hoi An

De dagen in Hoi An waren er twee om even bij te tanken van het drukke schema van afgelopen week. Hier verbleven we in een homestay, bij erg lieve maar ook erg slecht engels sprekende mensen. Dat zorgde voor grappige situaties met gebaren en geluiden toen meneer ons uitleg gaf over het lenen van fietsen en waar de pinautomaat zich bevond. Hij klonk als een dictator, hoewel hij vast niks anders dan neutrale woorden zei, en bewoog daarbij alsof hij een samurai-zwaard in de denkbeeldige pinautomaat stak. Het is hem goed gelukt het uit te leggen, niet veel later gingen we op weg voor weer een handje geld en wat te eten.
We zijn richting het oude centrum gelopen, die net als meer bezienswaardigheden in Vietnam op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. We hadden een korte wandeling verwacht, dat bleek in de avondwarmte helaas niet zo te zijn. Eenmaal in de buurt van alle lampionnen, waar het centrum van Hoi An onder andere om bekend staat, was er twijfel of we wel goed zaten, want we hoefden steeds maar geen entree te betalen.. We hebben het er maar op gegokt met in gedachten dat we de dag erna sowieso dezelfde kant weer op moesten voor mijn jurkje, en dus eventueel een tweede poging oude centrum. Een straatverkoper vond mij een "cheeky monkey", omdat ik te weinig voor zijn ansichtkaarten wilde betalen, en op een terrasje kwam een Nederlands jong stel op ons af; "kijk, daar zijn onze apenvrienden!" Heel toevallig het stel waarmee we eerder deze week samen door het Primate Rescue Center in Cuc Phuong hadden gewandeld.
Er was wat verwarring over de terugweg, waardoor we eerst een eindje totaal de verkeerde kant op zijn gelopen. Daar kwamen we gelukkig niet al te laat achter, maar het heeft de 3 km lange wandeling wel met een halve kilometer en 15 zweterige minuten verlengd.

We konden het ons nog maar nauwelijks herinneren wat het was toen we donderdagochtend om 11u wakker werden; uitslapen!
Onderweg op de leenfietsen naar het centrum hebben we ergens een soort van ontbijt bij een kleine bakkerij gehaald. Bij een reisbureautje hebben we vlug nog een bus kunnen boeken die ons de dag erna van Hoi An naar station Da Nang zou brengen voor de nachttrein naar Nha Trang. In de kledingwinkel aan de overkant, Cloth Shop Thuong, lag mijn versgenaaide jurkje al klaar om gepast te worden. Hij zat zoals verwacht als gegoten, en blij met dit unieke souvenir fietsten we terug naar onze homestay, om onze spullen te pakken om de rest van de middag aan het strand te liggen.
We werden door de medewerkers van verschillende restaurants naar hun ligbedden gelokt, uiteindelijk zijn we neergestreken vlak aan het water, op een bedje waar we gebruik van mochten maken als we bij de bijbehorende zaak iets zouden bestellen.
Eens moet de eerste keer zijn, en zo hebben we in het zonnetje genoten van een local beer en melk uit een kokosnoot (,maar niet met de billen bloot) !

's Avonds terug op de fiets naar het oude centrum, weer helemaal de andere kant op. Nu voor het echte werk; oude gebouwen, bruggetjes en lampionnen zoals we dat over Hoi An hebben geleerd. En zo was het dan ook in het echt: gezellige straatjes vol lampionnen in alle kleuren, veel kleine winkeltjes met souvenirs, bruggetjes vanwaar je de overkant kon zien waar nog veel meer lichtjes leken te schijnen, muziek uit verschillende restaurants en het rumoer van de vele toeristen en kooplui.
We aten bij een restaurant waar de gekko's of hagedissen (of kameleons.. leguanen.. daar zijn we het met elkaar nog niet over eens..) over de muren renden.

De laatste dag Hoi An moesten we gauw nog even terug naar het reisbureautje in het centrum om de tip van onze Easy Rider Nho op te volgen, en na de nachttrein niet in Nha Trang te blijven, maar door te rijden naar het mooie en minder massale Da Lat, hoger in de bergen. Dat viel gelukkig nog te regelen, dus geen verblijf aan de Costa Del Sol van Vietnam voor ons.
Net als de dag ervoor hebben we de resterende uren aan het strand doorgebracht en gekeken naar blije Chinezen die blijkbaar hun jaarlijkse uitstapje naar de zee hadden, zo vrolijk als ze door het water huppelden.




Om 18u werden we opgehaald door een taxi naar treinstation Da Nang. Daar aangekomen was het erg onduidelijk hoe alles nu verder werkte. Informatieborden waren allemaal in het Vietnamees, en het computerscherm met alleen plaatsnamen en daarachter een reeks cijfers gaf ook al niet veel opheldering.
Er was een wachtruimte vol mensen, er werd van alles omgeroepen, maar we zagen geen spoor en al helemaal geen trein. Niemand ging een deur in of uit, dus we moesten het doen met de geringe informatie van een medewerker dat we gewoon moesten gaan zitten en wachten.
We wilden ergens wat gaan eten, en liefst onze grote backpacks ergens in een kluisje achterlaten. Die bleek er niet te zijn, maar een behulpzame Vietnamees heeft een beveiliger opgehaald die onze spullen zo lang wel in een klein kantoortje op wilde slaan.

We hebben wat boodschappen gedaan bij een zeer vriendelijke man die van alles van ons wilde weten en ons vrolijk de hand schudde na onze ontmoeting van drie minuten. Verderop hebben we een biertje gedronken en kennisgemaakt met twee politiestudenten, met wie we via Google Translate ook even gezellig hebben gepraat. Ook zij schudden ons de hand en zwaaiden ons uit, "nice to meet you!"

Terug op het station haalden we onze spullen weer op bij de beveiliger. Deze maakte ons met duim en wijsvinger duidelijk dat hij een vergoeding verwachtte. De "tssssss"  die op onze 20.000 dong volgde vertelde ons dat hij dat maar een karig fooitje vond. Mijn vader vond dat we al wel genoeg Vietnamezen vetgemest hadden, en een kleine euro leek ons ook wel voldoende voor het dichtdoen van een deur en er daarna niet meer naar om te kijken. Ook de tweede "tsssss" die hij ons achterna riep ging het ene oor in en het andere uit.
Toen begon het nerveuze wachtwerk in de wachtruimte. Nog altijd was alles onduidelijk. We zagen mensen gaan die daar al lange tijd hadden gezeten, waardoor we vermoedden dat die naar hun trein liepen. Allebei zijn we een keer zo'n stel achtervolgd, beide keren leken ze de stad in te lopen, zeker niet naar iets wat op een spoor leek.
We hebben geprobeerd de zorgen opzij te zetten en te vertrouwen dat het allemaal wel goed zou komen. Toen we nog een paar radeloze backpackers zagen ben ik even met ze gaan kletsen. Al zag ik dat zij er ook niks van begrepen, gedeelde smart is halve smart. En zo konden we in het voorbijgaan nog even een blik van verstandhouding wisselen toen het uiteindelijk, zoals altijd, gewoon weer goed kwam en we de trein in stapten. Gedeelde vreugde is dubbele vreugde.