Van Hue naar Hoi An

Onze derde nachtbus-nacht was wel de minst comfortabele van alledrie. Waar we de vorige twee keren met een groep tegelijk een lege bus in gingen, stapten mijn vader en ik nu in een bus waar nog net twee plaatsen voor ons vrij waren; eentje middenin de bus, de ander achterin, en wel één derde deel van een "drieslaper". Mijn vader lag daardoor lepeltje-lepeltje met een engels stel en ik lag verderop vlak naast iemand die me deed denken dat ik in een veetransport beland was, de geluiden die hij produceerde wordt menig varken jaloers van. Dit was de eerste keer dat mijn oordoppen de decibellen niet konden blokkeren.

We kwamen rond 07u aan in Hue en waren blij dat het hotel ons zo vroeg al liet inchecken, zodat we wat slaap in konden halen. Mijn vader kreeg een verplichte rustdag, na licht protest ging hij toch akkoord en kon hij de antibiotica uit Ninh Binh zijn werk laten doen. Ik ben er toen zelf op uit gegaan, dat vond ik stiekem best wel stoer van mezelf. Een kaartje van de omgeving op zak, wat herkenningspunten vlakbij het hotel in mijn hoofd opgeslagen en ik was er klaar voor, op naar het oude centrum van keizerlijk Hue! Het was een mooie wandeling langs het water met kleurrijke bootjes. Wel was het winkeltje vol flessen zalig en fris water aan het eind van de brug erg welkom. Ook stond daar een fietstaxi, met een bestuurder die mijn zweetdruppels vast ook had gezien en mij vol enthousiasme in zijn fiets probeerde te praten. Ik had eerst nog wel wat bezwaren, ik wilde eigenlijk lopen en vond het ook lullig voor die meneer die mij in de hitte de straten door moest kuieren. Toch is het hem gelukt, dit moest ik ook maar eens meemaken, en ja, het was ook wel erg heet om helemaal te lopen. Ook heet voor hem om te fietsen, maar eigen schuld, had ie maar niet zo moeten doordrammen, fietsen zul je! Medelijden had ik al helemaal niet meer toen bleek dat hij me niet door, maar rónd de straten van het oude centrum reed. "Nooo, you have buy ticket!" Ik zal wel iets verkeerd verstaan hebben aan het begin. Helaas had het weinig nut meer om dat laatste kwartiertje van de openingstijd nog naar binnen te gaan. Ik wilde voor straf die meneer me terug naar het hotel laten fietsen voor hetzelfde geld, maar ik heb me ingehouden en heb de terugweg heel gezond weer gelopen.

's Avonds wilde mijn vader wel mee naar buiten, even frisse lucht en wat eten. Restaurant "little Italy" klonk ons aangenaam in de oren na ruim een week -hoe lekker het ook is,- een overdaad aan vissaus, loempia's en rijst. Weer eens mes en vork in plaats van stokjes., weer eens zout en peper in plaats van knoflook en sesamzaad. Even culinair vreemdgaan mag best een keer :-) We hebben gebruik gemaakt van de 'laundry service' van het hotel, toen we terugkwamen lag er een stapeltje heerlijk ruikende, netjes gevouwen schone was op ons te wachten.

Dinsdagochtend zaten we er helemaal klaar voor; om 8.30u werden we opgehaald door twee stoere Vietnamezen om de komende twee dagen mee op de motor zuidwaarts te gaan over de wolkenpas en een deel van de Ho Chi Minh-trail. Die eerste momenten achterop waren al zo gaaf, dit was een van de highlights waar we echt naar uit hadden gekeken, en eenmaal onderweg beseften we dat we echt geluk hadden dit zomaar mee te mogen maken. Onderweg maakten we verschillende stops, om te luisteren naar verhalen over de omgeving, die vaak ook met de Vietnamoorlog te maken hadden, om te zwemmen en te pauzeren, te eten en eenmaal te overnachten in kleine gehuchtjes. We hebben natuur en uitzichten gezien wat we op eigen houtje nooit hadden gevonden en waar een touringcar niet komt. De eerste dag een korte stop bij een rubberplantage gehad. Aan alle bomen hingen bakjes waar het rubber in werd opgevangen. Onze motorgids vertelde trots dat het daar ook wel "the man tree" wordt genoemd, ter uitleg: de condoomboom. 's Middags hebben we een zwempauze gehad bij de "blood waterfall", genoemd naar de oorlog toen er volop gevochten werd en het water rood kleurde van het bloed van alle gesneuvelden in en rond de rivier. Hoe haaks staat dat verhaal op hoe wij onbezorgd hebben rondgezwommen tussen de visjes en het mooie groen.

Op dag twee bezochten we een arm dorp waar we snoepjes uit moesten delen aan de kindjes, als wederdienst voor dat wij even bij ze in de klas en in de lesboeken mochten kijken. Dat voelde een beetje als eendjes voeren of aapjes kijken, enigszins ongemakkelijk ook, maar interessant om te hebben mogen zien en horen. Later in de bergen een bunker uit de oorlog bezocht en beklommen, voordat we verder reden naar helaas alweer het eindpunt. Onderweg kwamen we door Danang, een moderne stad die ons met zijn vele palmbomen, stranden en hoge gebouwen deed denken aan Amerika. Aangekomen in Hoi An, de kleermakershoofdstad van zuidoost Viëtnam, zijn we op verzoek gestopt bij een kleermaker zodat ik een jurkje op maat kon laten maken. We blijven twee dagen hier, dus genoeg tijd voor hun om er iets moois van te maken.