Sapa

Dinsdag 5 april kwamen we terug uit Ha Long Bay. Een paar uur later voor het eerst met de nachtbus, daar waren we erg benieuwd naar! We werden rond 21u opgehaald uit het hostel, er werd ons vluchtig een richting gewezen waar we heen moesten lopen, ondertussen ging onze taxi, die dus geen taxi bleek te zijn, andere passagiers "ophalen". Daar liepen we, in de regen, hopelijk de goede kant op.. en dat was het geval, mijn vader had zijn interne navigatie gelukkig goed ingeschakeld. Daar stonden we, op de stoep, onder een viaduct, met nog een groepje wachtenden. Van alles zagen we voorbij komen, waaronder scooters met minstens 7 verhuisdozen of een heel gezin erop.

De man die ons had opgehaald kwam weer voorbij op zijn scooter, en zei dat de bus er over 3 minuten zou zijn. Hij was de 0 vergeten er achteraan te zeggen.. ruim een half uur later kwam er een klein busje aan. We knepen hem even, want dit kon toch niet de nachtbus zijn? Een taxibusje, volgestopt met backpackers, mijn vader zat half bij iemand op schoot en ik met 1 bil op de achterbank.. dat zou me een nachtje worden... Dit busje bracht ons echter gelukkig naar de grote bus die we van de plaatjes kenden. De schoenen moesten uit, in een plastic zakje en mee naar onze slaapplaats; stapelbedden, of eigenlijk stapelligstoelen, in drie rijen over de bus verdeeld. Op elk bedje lag een fleecedeken en een hoofdkussen in hetzelfde materiaal als de stoel klaar. Onze rugtas en schoenen konden we wegstoppen in het voeteneind, waardoor er niet veel ruimte voor de voeten zelf overbleef. Maar het oogde knus, rode en blauwe lichtjes en rijen vol internationale reizigers.
Met onze buurman in de bus hadden we onder het viaduct al kennis gemaakt. Ik dacht dat hij een Pool was, door zijn manier van engels praten. Toen ik hiernaar vroeg bleek hij Nederlands, en niet zo gecharmeerd van mijn onjuiste inschatting. Gelukkig was dat gein, en hebben we nog een tijd leuk gekletst in de bus. Hij bood aan dat we gebruik konden maken van zijn WiFi, dan konden we even contact leggen met het thuisfront. "Leuk pap", zei ik, "dan kun je appen met je moeder!" ... "Dat kan helemaal niet", was zijn antwoord, "in de hemel is geen WiFi". Oeps, foutje... ik bedoelde natuurlijk mijn moeder, niet de zijne.. :-)
Het was even zoeken hoe we lekker konden gaan liggen voor ons dutje, dat was nog niet zo eenvoudig. Onze tassen konden mooi op een leeg bed naast ons, dat gaf alweer wat meer beenruimte. Maar buurman had het slechter voor elkaar, die paste met zijn lange benen niet in het bedje van Aziatisch formaat.

's Ochtends om 06u konden we de bus uit. We zagen vanuit het raam al hordes vrouwen en meisjes in traditionele kleding om de bus heen staan. Toen we eruit stapten kwam de hele meute op de reizigers af om ze te vragen of ze al een hotel hadden, en of ze mee wilden naar "our village", en ze waren volhardend.
We maakten kennis met Bau, een lief meisje met een baby'tje in een doek op haar rug. Haar telefoonnummer staat nog in mijn telefoon, mochten we ooit nog naar haar "village" willen gaan, dan hoeven we alleen maar te bellen. Wel een beetje een apart contrast, het idee dat we in een hoog, achteraf gelegen bergdorp lopen, vol met volgens het boekje "etnische minderheden" die nog leven zoals vanouds, maar wel een dikke Iphone op zak hebben. Dus ze gaan eigenlijk best met de tijd mee :-) We beloofden haar te zullen bellen als we van plan waren te komen, daarmee nam ze genoegen en we konden weer met z'n twee verder. Maar niet voor lang, voor we het wisten liep er weer een meisje, Lala vertelde ze, met ons mee, met precies dezelfde vragen. "Where you from? Where you sleep? You come to my villie? I take you to my villie, you have lunch, yes?" We hebben nog maar even nee gezegd, we waren een beetje overweldigd door al deze aparte bedrijvigheid 's ochtendsvroeg. Wel wist ze ons naar het hotel te brengen, dat was fijn, want die konden we zelf niet zo goed vinden. Ook haar maar verteld dat we misschien mee zouden gaan, misschien morgen.. "you promise?" "Yes, we promise." Oei.. dubbele afspraken zijn nooit verstandig.
Na een fijn dutje in het hotel zijn we Sapa in gegaan. Het was groter dan we verwachtten, meer een bergstadje dan een bergdorpje. Trap op, trap af, heuvel op, heuvel af. Veel winkeltjes met allemaal dezelfde koopwaar voor de vele toeristen. Tasjes, armbandjes, portomonneetjes, vietnamese hoeden. Ook zagen we winkeltjes met allerlei fruit, groenten en vlees, een enkele keer draaide er een varkentje in zijn geheel met de oogjes dicht aan het spit door een vuurtje. En dan waren er weer de meisjes en vrouwen uit de omliggende dorpjes in hun traditionele kleding, die elke toerist aanklampten en achtervolgden om iets van hun handwerk te verkopen of tegen vergoeding uit te nodigen in hun dorp. Met veel moeite hebben we ze stuk voor stuk van ons afgeschud.

.

Na een stukje wandelen kwamen we aan bij Cafe In The Clouds, waar we op het dakterras inderdaad letterlijk in de wolken hebben gezeten. Hier hebben we voor het eerst de typisch Vietnamese noodlesoep gegeten; pho. We kregen er twee limoenpartjes, een pot knoflookolie met schijfjes knoflook en een fles chili naast om naar smaak toe te voegen. Voordat we onbehouden te werk zouden gaan met dit mooie gerechtje hebben we de serveerster gevraagd hoe we dit moesten eten. Ze heeft alle accessoires er met zorg ingedaan en uitgelegd dat men de noodles en kip met stokjes hoort te eten en de lepel gebruikt men alleen voor de soep. Hierna hebben we er op typisch Vietnamese wijze heerlijk van genoten, we begrijpen nu waarom het gerecht zo populair is.

's Avonds wilde ik op de kamer wat ophalen, en daar vond ik een niet zo leuke kamergenoot; kakkerlak was zijn naam. Die lag heerlijk in ons bed te slapen. Ik heb er een boek bovenop gegooid plus nog wat extra gewichten, in de hoop dat ie vanzelf was gestikt tegen de tijd dat wij weer boven kwamen. Mijn vader vond het nieuwtje over dit ongewenste logeerpartijtje ook niet zo heel tof... Toen we tegen bedtijd de stoffelijke resten wilden opruimen, bleek kakkerlak betere spierballen te hebben dan verwacht: hij.was.weg! We hebben de dekens en kussens nog eens goed uitgeschud en elkaar gewaarschuwd om niet met open mond te slapen, we hebben hem gelukkig niet weer gezien.

Dag twee in Sapa. Die begon niet zo mooi. In de badkamer heb ik mijn toch al niet zo beste telefoon laten vallen, nu was het echt het einde. Flink balen, maar weinig aan te doen. Het leven gaat door.
We hebben wat geld gepind, voor een taxi en de kabelbaan richting de hoogste bergtop van Indochina: Fansipan, "the roof of Indochina". Eigenlijk zouden we de taxi via het hotel boeken, want het kon anders wel eens wezen dat we werden opgelicht, vertelde de hotelmanager. Toch leek mijn vader het ook een avontuur om zelf een scootertaxi te regelen. Zo gezegd, zo gedaan. Het was niet moeilijk om een taxi te vinden; de chauffeurs kwamen zelf al op ons af. Ze wilden 100.000 dong, zo'n 4 euro. Voor het eerst in ons Vietnamese leven hebben we afge->dong<-en, en zijn we voor 60.000 dong de berg opgeknapt, allebei bij een chauffeur achterop de scooter. Ik zag mijn vader het grootste deel van de tijd een eindje voor me, met zijn blauwe helmpje op. Plotseling reden mijn chauffeur en ik er met een vaart langs, en even schoten de bezorgde woorden van mijn tante Jannie door mijn hoofd; "niet allebei op een aparte motor hoor! Straks rijden ze jullie allebei een andere kant op!" ik vreesde even dat ze nog gelijk zou krijgen ook.. Daar zat ik op de scooter, zonder telefoon, wat nou als ik mijn vader echt kwijt zou zijn, wat dan? Wist hij de naam van het hotel nog? Zou hij de taximan wel eens even een flink lesje leren? Hoe kwam ik dan weer terug? Ik heb mijn chauffeur gevraagd of hij even wilde wachten op mijn vader, dat deed hij netjes, en daar zag ik in de verte het blauwe helmpje weer aankomen. Poeh, dat was weer even spannend. Later vertelde mijn vader dat ze waren gestopt omdat hij te ver naar achteren zat en de chauffeur daardoor niet goed kon sturen. Misschien moet ik toch iets minder luisteren naar die bezorgde tantes van mij ;-)

De kabelbaan omhoog was er met recht eentje omhoog. We zagen uitzichten zoals je de kaarten op Google Earth krijgt, onvoorstelbaar mooi. Eenmaal boven waren we nog niet aan de top, die afstand moest nog afgelegd worden via 634 treden. Door speakers galmde motiverende en relaxte Aziatische muziek, "pagodemuziek" noemt mijn vader het. De tocht naar boven was nogal intensief, we hebben regelmatig dankbaar gebruik gemaakt van de bankjes die vast met voorbedachte rade om de zoveel treden neer waren gezet. Eenmaal op de top was ons letterlijk en figuurlijk de adem benomen. Wat een hoop treden, en wat een fantastisch uitzicht op 3143 meter hoogte. Een stel Chinezen heeft ons samen op de foto vereeuwigd op het topje van de berg. 

Weer terug op aarde konden we een medewerker vragen om voor ons "onze chauffeurs" te bellen dat we klaar waren voor vertrek. In no time kwamen ze eraan gestoven en konden we weer achterop springen. Mijn vader kroop alvast dicht tegen zijn chauffeur aan om situaties zoals op de heenweg te voorkomen. Hij kreeg daarbij het advies om zijn armen om hem heen te slaan, wat mijn vader zich geen twee keer liet zeggen. Zo zag ik blauwhelm Casper innig verstrengeld met zijn privé Vietnamees weer richting Sapa vertrekken. Gelukkig had ik geen telefoon om het moment mee vast te leggen, wat zal mijn moeder dan wel niet denken..
In Sapa werden we zoals gevraagd netjes afgeleverd bij een winkel waar ik een mooi telefoontje kon kopen om broodnodige zaken, zoals dit blog :-) bij te kunnen houden. We sloten deze dag af op het terras bij het hotel, waar we ergens in onze buurt telkens een vogeltje hoorden die perfect Michael Jackson imiteerde, Het Michael Jackson-vogeltje. Oeh!!!

Die nacht kwam helaas het moment dat de reisapotheek tevoorschijn moest komen. Ik bleef niet gespaard voor de reizigersellende. Het was de bedoeling om de volgende dag voor 11u uit te checken en zelf een scooter te huren, maar dat werd hem duidelijk niet. Mijn vader heeft zijn rol maar weer eens bewezen door voor zijn zieke dochter flesjes water, neutrale bisquitjes en bananen te halen. Daar ben ik de dag mee doorgekomen, samen met de cocktail van poeders en pillen om er weer bovenop te komen. Hij heeft een lange wandeling gemaakt zodat ik de gemiste slaap in kon halen. Tegen de avond voelde ik me weer aardig de oude en konden we onze spullen gaan pakken om weer met de nachtbus terug naar Hanoi te gaan.