Hanoi en Ha Long Bay

We dachten altijd dat het een sprookje was, maar hij bestaat echt: De Jetlag.
De eerste volle dag in Hanoi was niet zo best. Na het ontbijt begonnen we "enthousiast" met plannen maken voor de komende dag, maar niet veel later zijn we toch maar naar bed gegaan. Daar hebben we geprobeerd door het dagritme van de fanatiek klussende buurman heen te slapen. Mijn vader bracht het 's ochtends om 06.30u nog positief "goh, die tandartsen in Vietnam beginnen ook vroeg.."

Na iets van een dutje zijn we twee uur later op pad gegaan, op zoek naar het meer midden in het "old quarter"; het Truc Bach Lake.  Wonderwel hebben we ons goed gered met de plattegrond van Hanoi, waarin de helft van de straatnamen niet wordt genoemd omdat die straatjes te kort zijn voor zo'n lange naam of te duister om genoemd te worden.
We werden onderweg aangesproken door een Vietnamees meisje, ze wilde graag op de foto met ons... we voelden ons even echte blanke apen, twee exemplaren die je als Aziaat echt in je fotocollectie moet hebben. Ik vroeg haar waarom, "I just like to take a lot of selfies!", nou vooruit, als wij diezelfde selfie ook in onze Aziatenverzameling mochten opnemen, dat was een deal.
Onderweg veel bruiden en bruidegommen gezien, het leek volgens mijn vader wel nationale trouwdag in Vietnam.
Aan het eind van de middag hebben we voor de verandering weer eens heerlijk gegeten ergens op de stoep, voordat we weer richting hostel gingen om de komende dagen te plannen.

Zoals hier blijkbaar vaker voorkomt heeft ook "onze" manager een reisbureautje in zijn hostel. We hebben gebruik gemaakt van zijn aanbod om ons te helpen bij het regelen van tours en vervoer naar volgende bestemmingen, en zo is onze komende week hartstikke mooi volgepland, even geen geregel aan ons hoofd, ook wel lekker.

De eerste trip begon de volgende ochtend al, we vertrokken om 07.30u naar Halong Bay, een landschap met grote rotsen van "limestone", kalksteen zoals we even hebben gegoogled. Het staat op de werelderfgoedlijst van Unesco, en was onwijs bijzonder om te zien. De tour bestond uit een heel activiteitenprogramma; eerst werden we in kleine groepjes op een bamboeboot, een sampan, de baai doorgevaren en kwamen onderweg langs kleine drijvende vissershuisjes en zagen her en der ook wat vissers aan het werk. Ook bezochten we een "pearlfarm", we weten nu hoe parels worden gekweekt. We mochten ons daarna zelf even vermaken, wij hebben gekozen om een stukje met een kajak te varen, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Pas toen mijn vader "van voor naar achter, van links naar rechts" begon te zingen werden we een goed geolied team. Alle begin is moeilijk.

's Avonds hebben we lekker gegeten en ook nog eens heerlijk geslapen in onze driepersoonshut met balkon. De ochtend erna zijn we erg vroeg uit bed gegaan, we wilden graag deelnemen aan de tai-chi workshop die op het dek zou worden gegeven. Een beetje teleurstellend en beschamend was het wel dat we daar uiteindelijk met drie personen stonden, maar we hebben goed ons best gedaan en zijn zo de ochtend "Asia-style" begonnen. Op de boten om ons heen was het ook volop 'Vietnam in Beweging'.

In een aantal van de rotsen van Ha Long Bay zit een grot, wij hebben er daar ook een van bezocht. We hadden ons goed gekleed, voorbereid op de koele temperatuur in een grot. De massa's toeristen echter hadden de temperatuur al aardig opgevoerd naar de zomerse waarden die er buiten ook heersten. Maar het was mooi om te zien, uitdagend om te beklimmen en interessant om de feitjes over te horen.

Terug op onze 'Cristina Cruise' meegedaan aan de kookworkshop. Die had overigens beter gewoon "workshop" genoemd kunnen worden, want er werd niet gekookt. We hebben loempia's gemaakt en geleerd dat dit de Vietnamese kniepertjes zijn, volgens traditioneel gebruik alleen geserveerd met oud en nieuw. Het recept van zowel loempia als de bijbehorende vissaus hebben we laten noteren, wie weet hebben we er nog eens wat aan als we bezoek willen verrassen met een culinair hoogstandje.

Terug in Hanoi in het hotel gewacht op de nachtbus naar Sapa, en dat is weer een volgend hoofdstuk.

Foto's bij dit verhaal volgen nog, wanneer er ergens een betere internetverbinding is.